Terima kasih Khazanah Nasional, kerana menjemput saya sekali lagi, untuk berucap pada tahun ini dalam forum terkemuka ini. Khazanah Nasional sememangnya telah melaksanakan tugas yang menakjubkan sejak lapan tahun Megatrend mula diadakan pada tahun 2000. Tahniah, saya ucapkan.

Secara peribadi, saya percaya dengan pengecualian hanya satu kategori tunggal paradoks, semua yang lain di dunia ini boleh diberi penjelasan. Alam paradoks boleh dikelaskan kepada dua kategori:

(a) Paradoks yang kita tidak mampu jelaskan kerana kita belum mempunyai ilmu pengetahuan atau teknologi untuk memahaminya. Dengan itu, ia hanya mengambil masa untuk kita merasionalkannya, atau;

(b) Paradoks yang selama-lamanya akan kekal misteri untuk Tuhan Yang Esa pilih ia kekal begitu. Dalam kes ini, kita perlu mempunyai keyakinan terhadap kepercayaan diri ia memang begitu.

Apa pun, berdasarkan apa yang saya katakan tadi, saya akan cuba sebaik-baik mungkin untuk merasionalkan sebuah paradoks yang dikemukakan untuk forum ini - sama ada negara membangun semestinya mengikut sejarah corak pembangunan dan model ekonomi negara-negara maju? Jawapan mudahnya... ya dan tidak.

Ya kerana terdapat satu turutan model pembangunan - daripada ekonomi berasaskan komoditi dan pertanian berkembang kepada industri dan seterusnya kepada ekonomi berasaskan ilmu pengetahuan.

Meskipun begitu, kita kini mempunyai beberapa ahli ekonomi berdebat bahawa India melonjak daripada pertanian terus kepada ekonomi berasaskan ilmu pengetahuan. Tambahan pula, Amerika Syarikat (AS) kini mahu membawa kembali sebahagian daripada aktiviti berasaskan industri miliknya ke dalam negara mereka.

Jelas sekali kelajuan perubahan yang meningkat dan terus meningkat ini mencipta banyak cabaran kepada mana-mana pembuat dasar sesebuah negara. Saya hanya boleh katakan bahawa situasi dinamik global semasa sejak 10 tahun lalu, termasuk dalam kalangan ekonomi terbesar dunia, perlu lincah dan fleksibel untuk bergerak ke hadapan.

Peranan kerajaan AS terhad kepada peruntukan kerangka peraturan untuk mengehadkan persaingan tidak adil, perlindungan pengguna, alam sekitar dan perkara lain yang ditetapkan sebagai tinggi kepentingan awam, dengan input daripada kuasa pelobi yang sangat kuat. Sudah tentu kita semua tahu bagaimana perkara itu telah memberi kesan kepada ekonomi AS sejak beberapa tahun kebelakangan ini.

Malaysia berdiri di antara dua model yang disebut tadi. Kita kini dalam tempoh Rancangan Malaysia Kesepuluh dan kita mempunyai bajet tahunan untuk melaksanakan pelan induk tersebut secara berperingkat.

Bagaimanapun, seperti yang anda semua tahu, kesan berterusan daripada krisis ekonomi global pada 2008-2009 telah menyebabkan kita bertindak balas dalam pelbagai cara yang tidak dijangkakan semasa kita merangka Rancangan Malaysia Kesepuluh pada 2011.

Kita juga mempunyai Pelan Transformasi Ekonomi yang bergerak selari, sebuah rancangan yang secara asasnya beberapa siri sasaran untuk membawa kita ke tahun 2020 apabila kita dijangka menjadi ekonomi berpendapatan tinggi.

Terdapat ahli ekonomi yang mencadangkan kita patut melihat kepada Korea Selatan sebagai sebuah model. Saya hanya boleh bersetuju kepada satu tahap yang terhad.

Gabungan pengalaman kesusahan yang melampau, trauma emosi yang besar dan keperluan membina sebuah negara daripada abu-abu Perang Korea telah membentuk sebuah masyarakat yang sangat berdisiplin, jika boleh saya tambah sebuah masyarakat sama bangsa, yang tidak jauh bezanya dengan masyarakat Jepun.

Terdapat semangat yang kental, keghairahan, keazaman kuat, semua sehingga ke peringkat individu di bawah, yang mendorong Korea Selatan ke kedudukannya kini. Korea Selatan kini memegang kelebihan sebagai sebahagian daripada sebilangan kecil negara yang berjaya transit daripada ekonomi pertengahan kepada ekonomi tinggi.

Kita perlu beringat bahawa satu kajian tentang sebuah ekonomi yang berjaya tidak boleh dihadkan kepada kes polisi awam, model pentadbiran awam, polisi kewangan dan fiskal serta pelbagai institusi dan amalan sesebuah negara.

Satu kajian tentang kejayaan sesebuah negara tidak boleh dipisahkan daripada pemahaman mendalam tentang corak perilaku masyarakat ekonomi tersebut, jiwa kebangsaan, sejarah dan juga warisan budaya mereka. Kenapa saya katakan ini, kerana ia adalah rakyat, warganegara itu sendiri yang akan melaksanakan polisi-polisi dan menjalankan pelan induk tersebut.

Kita boleh mempunyai satu demi satu pelan induk kebangsaan yang sangat bijak tetapi jika kita tidak mempunyai rakyat yang mempercayainya, melaksanakannya, mempunyai kemampuan menggerakkan seluruh negara ke depan tepat dalam arah tuju yang ditetapkan itu, maka pelan induk yang terbaik sekalipun ditakdirkan boleh gagal.

Mari kita lihat kepada kemungkinan model-model lain. Saya fikir model-model paling hampir yang kita boleh turuti adalah di negara-negara Nordic iaitu Denmark, Finland, Norway dan Sweden. Di setiap ranking antarabangsa, keempat-empat negara memegang kedudukan sepuluh terbaik untuk kesihatan, demokrasi, pendidikan, pendapatan per kapita, kualiti hidup, kualiti alam sekitar - saya boleh terus nyatakan banyak lagi.

Dengan pengecualian minyak di Norway, negara-negara Nordic mempunyai sumber asli yang terhad. Walaupun mempunyai jumlah penduduk yang kecil, mereka telah lahirkan pemenang-pemenang Hadiah Nobel, syarikat bertaraf dunia dan industri eksport berasaskan pertanian yang kukuh. Mereka mempunyai kadar jenayah yang rendah dan perpaduan masyarakat yang kuat. Rakyat mereka menikmati kualiti hidup antara yang tertinggi di dunia.

Tentu sekali, melihat kepada semua statistik ini, negara-negara Nordic merupakan model-model contoh. Berapa hampirnya Malaysia kepada keempat-empat negara ini?

Pertama - Populasi kita hampir sama dari segi saiz, kita 29 juta, gabungan mereka 26 juta.

Kedua - Warga Nordic melalui krisis kewangan, krisis hutang pada 1990-an. Seperti kita juga, mereka melakukan pembaharuan yang meluas.

Ketiga - Di sebalik banyak kecenderungan politik mereka, ahli-ahli politik mereka mengguna pakai pendekatan yang pragmatik untuk menyelesaikan masalah. Pembuat dasar Malaysia juga melakukan perkara yang sama.

Keempat - Peratusan besar tenaga kerja mereka adalah dalam sektor awam - 30 peratus. Kita 10.2 peratus, tinggi jika mengikut standard rantau ini.

Kelima - Mereka mempunyai syarikat bertaraf dunia dengan jenama global - Ikea, Lego, Carlsberg, Alfa Laval dan banyak lagi. Kita mempunyai jenama serantau - antaranya CIMB, Felda Global Ventures dan AirAsia.

Keenam - Warga Nordic bersedia mencuba sesuatu yang baru. Mereka antara yang awal menerima teknologi telekomunikasi dan mereka merupakan pendahulu e-kerajaan di Eropah.

Dalam kes kita, Malaysia adalah pendahulu serantau dalam penggunaan teknologi untuk penyampaian perkhidmatan awam dan kita mempunyai antara kadar penembusan jalur lebar tertinggi di kawasan membangun Asia, 60 peratus.

Tetapi di sinilah persamaan itu berhenti. Jika Malaysia mahu berjaya dalam cita-citanya menjadi ekonomi berpendapatan tinggi, kita akan menjadi negara pelbagai kaum pertama melakukannya - pertama di dalam sejarah dunia. Ia bakal menjadi pencapaian bersejarah.

Apabila negara maju beralih ke ekonomi berpendapatan tinggi, rakyat mereka bersatu dalam menggerakkan semua sumber diperlukan untuk mencapai sasaran unggul itu - didorong oleh naluri asas manusia - untuk memperbaiki diri, peningkatan untuk keluarga sendiri, dalam kekayaan dan kebahagiaan.

Kita bukan seperti Jepun, Korea mahupun China di mana penduduknya sangat berdisiplin, dibentuk daripada keperluan masyarakat yang sangat kuat untuk mengikut satu corak tingkah laku yang ketat dan nyata.

Kita juga tiada kemewahan masa seperti dimiliki Eropah barat, AS, Kanada, Australia dan New Zealand - mengambil 20 ke 30 tahun untuk beralih daripada status pertengahan kepada berpendapatan tinggi. Kita mempunyai enam tahun sahaja lagi - kurang 2,300 hari. Itu bukan masa yang banyak.

Sejak 2009, perbelanjaan kerajaan merangkumi satu peratusan besar KDNK kita, dengan purata 23.5 peratus setiap tahun. Ini jelas sekali tidak mapan; bukan sahaja secara fiskal tetapi lebih penting lagi, ia bukan satu polisi amalan yang baik.

Sektor swasta secara keseluruhan, daripada konglomerat besar sehingga kepada syarikat sederhana dan kecil, perlu menyumbang. Kita perlu bergerak ke atas dalam rantaian nilai itu, dapatkan produktiviti lebih tinggi dan menjana aktiviti ekonomi lebih tinggi. Semua warga Malaysia perlu bersatu untuk mencapai sasaran bersama yang bersejarah ini.

Kerajaan akan memainkan peranannya tetapi fungsi asas kerajaan adalah untuk mewujudkan persekitaran terbaik mungkin untuk sektor swasta membangun. Ia bukan fungsi kami untuk berniaga.

Kami menampan kesan ancaman dari luar. Kami mempunyai dasar kewangan menyokong untuk membantu pembangunan pelaburan. Kami mengawal inflasi agar tidak menghakis simpanan kita semua. Ia bukan kerja mudah tetapi Alhamdulillah, kami telah berjaya mengharunginya setakat ini.

Tetapi, seperti saya nyatakan tadi, semua perancangan sukar menjadi kenyataan jika kita tidak mempunyai pembelian dalaman, sokongan pihak pelaksana, sokongan rakyat yang menerima manfaat akhir.

Perlu ada semangat dan perlu ada rasa sayang. Perlu ada satu keperluan untuk kita semua turut serta dalam satu aspirasi lebih tinggi, mengatasi politik harian, mengatasi perdebatan harian - demi Malaysia.

Saya akan cakap secara jelas. Satu tinjauan mudah ke atas mana-mana negara maju akan menunjukkan kepada anda bahawa tanpa keamanan dan kestabilan jangka panjang, tidak akan ada pembangunan ekonomi yang mapan. Tanpa pembangunan ekonomi, tidak akan ada penambahbaikan menyeluruh dalam kehidupan masyarakat, dalam jangka hayat rakyatnya.

Kita perlu menjamin, kita perlu mengunci asas-asas negara yang menyokong keamanan dan kestabilan jangka panjang dalam negara ini. Dan saya boleh katakan kepada anda bahawa satu tunggak asas, tiang tunggal mendukung beban itu, adalah keselamatan ekonomi.

Tinjauan negara-negara maju juga akan memberitahu anda bahawa di kesemua negara itu, kumpulan etnik majoriti memegang majoriti kekayaan. Sehingga ini dicapai, sejarah mengajar kita bahawa keamanan dan kestabilan tidak boleh dijamin untuk tempoh lama jika terdapat ketidakadilan pembahagian kekayaan negara.

Pada 1970, kerajaan memperkenalkan Dasar Ekonomi Baharu (DEB). Jika ada di antara anda sudah lupa, DEB diperkenalkan untuk menjamin kestabilan dan keamanan jangka panjang negara ini, untuk manfaat semua rakyat Malaysia. Ini asas paling penting.

Kita tidak boleh menikmati kestabilan dan keamanan jangka panjang sehingga kaum bumiputera mempunyai keselamatan ekonomi dan rasa terjamin itu hanya boleh datang apabila tiada lagi ketidakadilan pembahagian kekayaan di negara ini.

Kita kini mempunyai 'Program Permerkasaan Bumiputera' atau PPB. Sebab asas untuk kerajaan terus memperjuangkan objektif ini tetap tidak berubah - untuk membentuk lapangan persaingan lebih saksama kepada kumpulan 67 peratus itu.

Kaum bumiputera bukannya menuntut pembahagian 50:50 - cuma satu pertiga daripada kekayaan untuk dua pertiga populasi negara. Kaum bumiputera menerima definisi ini- satu pertiga untuk dua pertiga - sebagai pembahagian yang saksama.

Pendapatan Negara Kasar (PNK) kita tahun lalu sebanyak RM905 bilion. Menjelang 2020, dijangkakan akan mencapai RM1.7 trilion. Antara sekarang dan tahun itu, tambahan pendapatan RM830 bilion akan diwujudkan. Perkembangan kekayaan ini akan memberi manfaat kepada semua warga Malaysia.

Oleh itu, kita perlu mempercepatkan usaha untuk mencapai sasaran 30 peratus itu kerana asas, saiz kekayaan negara akan menjadi lebih besar.

Tugas kita tidak berhenti pada 1 Januari 2020. Kita akan terus membentuk semula ekonomi negara dan melalui proses itu, masyarakat kita akan dibentuk semula sewajarnya. Apa yang diterima sebagai norma hidup akan tamat. Apa yang dahulunya aneh dan tidak terfikir akan menjadi satu perkara biasa.

Malaysia adalah sebuah negara pelbagai kaum. Kepelbagaian yang kita ada di negara ini telah membawa banyak rahmat - dengan setiap kumpulan etnik banyak menyumbang kepada pembangunan negara sehingga membawa kepada kedudukan kita kini - sebuah ekonomi pendahulu di ASEAN dan sangat dihormati dunia.

Kepelbagaian ini juga bermakna terdapat banyak sistem budaya di negara ini, setiap satu dengan nilai tersendiri, perbezaan kepercayaan, aspirasi dan harapan.

Satu kajian di Amerika Syarikat telah menunjukkan bahawa faktor tunggal paling penting dalam asimilasi pelbagai etnik adalah kesaksamaan pendapatan. Mereka yang berada dalam kumpulan ekonomi yang sama lebih mudah mengaitkan diri dan memahami antara satu sama lain. Ini termasuk mereka yang berada dalam kumpulan etnik yang sama.

Mereka yang berada dalam kumpulan sama kadar pendapatan akan berkongsi aspirasi, pengalaman dan harapan serupa termasuk masalah, isu-isu dan kebimbangan serupa.

Untuk mengurangkan jurang antara yang kaya dan miskin, tidak pernah menjadi polisi kerajaan menyekat orang kaya mencari kekayaan. Kami berusaha untuk menaikkan mereka yang di bawah. Dalam hal ini, kami telah berjaya. Pendekatan 'menaikkan yang di bawah' ini berterusan diperakui sejak beberapa dekad lalu oleh organisasi-organisasi pelbagai hala.

Walaupun kita bersatu pada satu tahap dalam rasa hormat bersama dan kesetiaan kepada negara dan simbol-simbolnya dengan Raja-Raja Melayu, bendera kebangsaan dan lagu Negaraku; untuk kita benar-benar bersatu dalam kehidupan seharian, jurang kesaksamaan pendapatan antara mereka yang ada dan tiada perlu dikecilkan. Ia akan menjadi penyatu yang boleh mengikat kita semua bersama.

Sebentar tadi, saya nyatakan pembuat dasar kami pragmatik dan kami bersedia mencuba sesuatu yang baru. Tentu sekali kami bersedia. Kami merupakan antara beberapa negara yang pertama di dunia mengangkat penswastaan sebagai satu alat polisi.

Dimulakan pada 1980-an, peranan sektor awam dalam ekonomi negara jauh lebih besar daripada sekarang. Kami telah menswastakan banyak entiti, besar dan kecil, dan menutup ribuan syarikat rugi yang sepatutnya tidak dimulakan.

Namun, kerajaan hari ini percaya bahawa masih ada peranan penting untuk syarikat-syarikat berjaya yang dahulunya merupakan entiti awam dalam menyokong usaha kebangsaan untuk menjamin kestabilan dan keamanan jangka panjang negara ini - untuk manfaat semua warga Malaysia, untuk semua generasi pewaris kita.

Kita masih banyak kerja perlu dilakukan. Jika kita semua bekerjasama menjamin keamanan dan kemakmuran negara, saya yakin banyak perkara baik akan menyusul, Insya-Allah, dengan izin Tuhan.

MENELITI perkembangan aliran pemikiran dan kepercayaan dalam kalangan umat Melayu terlihat kekacauan yang amat merimaskan. Ia juga menyumbang kepada krisis umat yang tidak mudah untuk dileraikan.

Terlihat kini, masa habis terbuang menghadapi kerenah aliran pemikiran dan kepercayaan yang pelbagai sesama warga umat menyebabkan umat Islam semakin hilang fokus.

Bermula dengan aliran kepercayaan al Arqam dan banyak ajaran sesat yang lain belum dapat dileraikan dengan baik hinggalah kepada kepercayaan politik yang terhubung dengan aliran pemikiran dan pendirian yang mendalamkan lagi krisis yang ada.

Aliran pemikiran Ahlus Sunnah Wal Jamaah yang menjadi sumber landasan pegangan kalangan umat Melayu semakin jelas tercabar. Pendekatan Wahabiyyah yang mengambil cara membidaah warga umat walaupun hal-hal ranting atau furuk yang mengharuskan kita berbeza cuba meresap masuk dalam pemikiran umat.

Ajaran Syiah yang sedang merebak mengambil pendekatan menyalahi ibadah dan syariat Ahlus Sunnah Wal Jamaah sedang menjadi isu. Ia tidak mudah untuk dibendung kerana antara ajarannya ialah taqiyyah dan amalan mutaah.

Faham liberal dan pluralisme agama juga sedang menjadi cabaran. Menyamakan semua agama itu sama bercanggah dengan ajaran al-Quran. Isu kalimah Allah yang cuba disamakan dengan konsep Triniti dalam memahami makna Tuhan belum lagi selesai. Lebih-lebih lagi bila isu ini menjadi dukungan parti politik tertentu kekacauan menjadi semakin serius.

Ia belum lagi termasuk faham mengenai hal asasi manusia ikut acuan Barat yang tidak berlandaskan syariat. Aliran ini sangat selari dengan era pasca modernisme yang menolak autoriti dan hierarki dan mengamalkan faham anarki (disorderly).

Lebih menjelikkan lagi ialah kekacauan sebahagian orang Melayu terhadap Chin Peng dan kematiannya. Bagi mereka Chin Peng adalah hero dan abunya patut dikuburkan di Malaysia.

Kalau sesetengah parti politik cauvanis Cina mengambil pendirian sedemikian boleh kita fahami kerana perjuangan sosialis yang mereka dukung.

Dalam mencari erti beragama di Malaysia, faham atau aliran Ahlus Sunnah Wal Jamaah sudah menjadi faktor pemersatu sekian lama. Aliran ini diterjemahkan dalam bidang syariat, muamalah, ilmu dan pendidikan dengan baik sekali.

Ia menghasilkan tidak saja kekuatan rohaniah yang amat dituntut tetapi tradisi ilmu dan perubahan yang selari dengan maksud al-Quran dan Sunnah.

Ia amat penting diperkukuhkan dalam sistem pendidikan negara kita supaya landasan wahdah atau kesatuan dalam kalangan warga umat berlaku.

Membangun aliran dan kefahaman pemikiran dan kepercayaan yang sifatnya menyalahi amat berbahaya bagi kekuatan umat Melayu dan umat Islam di negara ini.

Tetapi bila perkara asas dalam akidah, ibadah dan syariah sifatnya menyimpang, ia bakal menghasilkan perpecahan dalam kalangan warga umat. Masa akan terbazir dengan perbezaan, polemik dan pertentangan dan tidak mustahil tragedi bunuh-membunuh boleh berlaku seperti yang berlaku di negara-negara umat Islam yang lain. Justeru kembali kepada ajaran Ahlus Sunnah Wal Jamaah adalah jawapan terbaik isu-isu yang berbangkit.